Het vuur van Pinksteren
Ooit heb ik een brandweercursus gevolgd. In mijn studententijd werkte ik namelijk in de avonduren en in het weekend als receptioniste in een bejaardentehuis. En in die hoedanigheid moest ik, samen met het verplegend personeel verplicht een cursus volgen over brandveiligheid. Alhoewel het natuurlijk een serieuze zaak was, vonden we het een doldwaas uitje: met z’n allen in de bus om in een afgelegen kazerne in heuse brandweer- pakken en gewapend met een brandweerslang te oefenen wat we moesten doen, mocht er brand uitbreken in het bejaardenhuis.
Wat mij vooral is bijgebleven is wat de ‘echte brandweerman’, degene die de cursus gaf, ons inprentte, namelijk dat er drie basisvoorwaarden nodig zijn voor vuur: 1. Brandbare stof;
2. Temperatuur waarop die stof ontbrandt; 3. Zuurstof. Als één van deze drie voorwaarden ontbreekt, krijg je geen vuur.
Als je wél vuur hebt en je wilt dat het stopt, dan moet je één van deze drie voorwaarden elimineren: je doet de ramen en de deuren dicht, zodat de toevoer van zuurstof stopt, je gooit iets over het vuur dat niet brandbaar is of je zorgt dat de temperatuur daalt, bijvoorbeeld door te blussen.
In het Pinksterverhaal gaat het ook over vuur. Niet over zomaar vuur, maar over het vuur van God. En als het in de bijbel over vuur gaat, dan heeft dat bijna altijd iets te maken met de aanwezigheid van God. In het beeld van mijn brandweercursus zou je kunnen zeggen: de woorden van God zijn de brandstof, die kunnen vlamvatten en gaan branden. Die kunnen je van binnen warm maken, aanvuren. En soms ook het vuur aan de schenen leggen. In ieder geval: in beweging brengen, enthousiast maken om iets met die woorden te gaan doen. Mooi woord, trouwens: enthousiasme: en- thou- siasme: God in jouw leven betekent dat.
Dat is precies wat er op het Pinksterfeest gebeurt: het vuurtje van God gaat weer branden. Het wordt opgepord, opgestookt, tongetjes van vuur kwamen op de hoofden van de leerlingen, staat er dan in Handelingen 2. Ik weet ook niet precies hoe dat eruitziet, maar de leerlingen komen er in ieder geval door in beweging en gaan ze van binnen naar buiten. Het vuurtje van God gaat weer branden.
Het vuurtje dat na de Hemelvaart van Jezus nog maar een flauw wakkerend waakvlammetje was. Toen Jezus in hun midden was, ja, toen was dat vuur hoog opgelaaid, toen was het was alsof God zelf in de buurt was, als ze maar dicht bij Jezus bleven. Maar toen Hij niet meer in hun midden was, doofde dat vuur van God ook langzaam uit bij de leerlingen. Ze waren lauw geworden om het in brandweertermen te zeggen.
Tot het moment dat er opeens die stoot zuurstof is die als een kracht van buitenaf die bovenkamer in Jeruzalem wordt binnen geblazen en dat smeulende vuurtje bij de leerlingen weer helemaal aanwakkert, zodat het weer oplaait en ze weer zin krijgen. Zin om met die woorden van God wat te gaan doen in hun leven en samenleven. En ze daardoor ook weer zin kunnen geven aan hun leven, letterlijk: zingeving vinden.
Brandbare stof, temperatuur waarop die stof ontbrandt en zuurstof.
Dat zijn de drie basisvoorwaarden voor het ontstaan van vuur en het laten branden van vuur. Van een vuur dat kan ontstaan in de kamer van een bejaardenhuis. Maar ook van het vuur van Gods aanwezigheid in ons midden.
De brandstof hebben we in huis: de woorden van God liggen opgeslagen in ons hart, ze zijn onder handbereik in de kerk, we hebben ze meegekregen vanuit de traditie, we krijgen ze aangereikt in brood en wijn. Onze temperatuur wisselt: per persoon, per levensfase, per week.
Maar het Pinksterverhaal verzekert ons ervan dat we allemaal, warm of koud, lauw of heet, weer kunnen gaan vlammen. Als de kracht van Gods Geest in ons midden gaat waaien en ons aan- steekt, aanvuurt, ons meeneemt en ons doet uitwaaieren naar alle kanten op.
Wel even de ramen en de deuren van je hart wijd openzetten om deze kracht van omhoog binnen te laten stromen!
Vurig Pinksteren gewenst!
Hartelijke groeten, Ds. Aafke Zaal
